از بالای سبد, تیتر اصلی
حادثه خبر نمی‌کند اما بی‌تدبیری تا کی؟
حادثه خبر نمی‌کند. هیچکس از لحظه‌ی بعد زندگی خودش خبر ندارد. فلسفه‌ی زندگی همه‌ی ما زنده‌ماندن است. بنابراین برای زنده‌ماندن مراقبت از خود و اطرافیان‌مان را در تمام لحظات زندگی‌مان رعایت می‌کنیم.
حادثه‌ی دلخراش نوجوانان بسکتبالیست قزوینی در جاده هنگام بازگشت از مسابقات لیگ به آغوش خانواده مثل سایر حوادث، دل همنوعان و هموطنان را در کسری از ثانیه به درد آورد. همه پیگیر وضعیت سلامتی بچه‌هایی هستند که طبق آخرین اخبار سه تن از آنان به کما رفتند.
حوادث هولناکی مثل سقوط هواپیمای حامل ورزشکاران داشتیم. یا بسیاری دیگر از حوادث جاده‌ای و ارتباطی کشور که بعضاً وسایل نقلیه غیر استاندارد در جاده‌های غیرایمن ایران عامل آن بودند. حادثه ممکن است برای یک ورزشکار همراه با خانواده‌اش اتفاق بیفتد. بنابراین همیشه حادثه در کمین است اما باید با تدبیر و درایت به گونه‌ای عمل کرد که از میزان حوادث یا خسارات احتمالی کاست.
حادثه‌ی تلخی که برای نوجوانان بسکتبالیست قزوینی اتفاق افتاد در نگاهی اجمالی 1) ضعف در شیوه‌ی برنامه‌ریزی فدراسیون بسکتبال به عنوان متولی این ورزش را نشان می‌دهد. از طرفی 2) باز جاده‌های غیرایمن و 3) بی‌احتیاطی.
(هنوز از جزییات حادثه گزارش دقیقی در دست نیست).
کسی با برگزاری مسابقات مخالف نیست اما مسابقات باید ظرف زمانی و مکانی مشخصی داشته باشد. آن هم در رده‌های سنی که معمولاً بارها تذکر داده شد این فصل از سال زمان مناسبی برای برگزاری رقابت‌های پایه نیست. بازی‌های این رده‌ها طولانی، مبهم و فرسایشی شده است. تعداد تیم‌های مناطق و گروه‌ها کم اما مسافرت از این شهر به آن شهر زیاد. هیئت‌های استانی همیشه از اوضاع بد مالی می‌نالند بنابراین سعی می‌کنند با کمترین هزینه تیم اعزام کنند.
فدراسیون بسکتبال با این حجم از مسابقات که شیوه و دستورالعمل تعدادی از آنها مشخص نیست به دنبال چیست؟
در کشوری که مجموعه‌ای از غیر استانداردها محیط اطراف‌مان را پر کرده است چرا تدبیر و درایت لازم را بکار نبندیم تا از احتمال وقوع حوادث کم کنیم؟ واقعاً بسکتبال ما به این همه بازی و موازی‌کاری نیاز دارد؟ چرا تدبیر درستی اندیشیده نمی‌شود و مسافرت تیم‌ها در ظرف زمانی و مکانی مشخص صورت نمی‌پذیرد؟
این کمی‌نگری به جای برگزاری کیفی بازی‌ها در فصل مناسب، انتخاب شهرهای با سالن درست و درمان، امکانات رفاهی و اهمیت دادن به تسهیلات و حداقل استانداردها در مسافرت به جاده‌های غیرایمن، حداقل کاری است که می‌توان انجامش داد و ضریب حوادث و اتفاقات ناگوار را کمتر کرد.