فرانک طیاری

فرانک طیاری بازیکن و مربی بسکتبال. متولد 1339 قصر شیرین.
(عکس از راست آزاده معینی، سحر نجفی، گلاره کاکاونپور، سعیده علّی، دلارام وکیلی و فرانک طیاری تیم سه نفره دانشگاه آزاد در ترکمنستان آبان 1395)

طیاری، بسکتبال را در سال 1351، در تیم مدرسۀ راهنمایی دکتر اقبال کرمانشاه آغاز کرد. دیری نپایید که به عضویت تیم‌های آموزشگاههای کرمانشاه و تیم شهر کرمانشاه درآمد و در مسابقات مختلف به میدان رفت. او که بازیکن مستعدی بود، بعد از نمایش عالی در مسابقات قهرمانی کشور، در سال 1357 به تیم بسکتبال جوانان ایران دعوت شد اما به دلیل اوضاع اجتماعی پیش از انقلاب و سپس وقوع انقلاب 57، اردوها تعطیل و فعالیت‌های دختران تا دوره‌ای طولانی تعطیل شد.

در سال 1358؛ فرانک طیاری به تیم «ٱراز» پیوست که تیمی متشکل از دانشجویان دانشگاه تربیت معلم بود اما مسابقات این تیم نیز بعد از مدتی تعطیل شد.
بعد از وقفه‌ای نسبتاً طولانی برای شرکت در مسابقات، در سال 1363، فرانک طیاری به تیم پیام تهران پیوست و تا سال 1371 بازیکن این تیم با مربیگری ثریا بختیار بود.
طیاری که دورۀ تحصیلات تکمیلی خود را در دانشگاه تربیت معلم گذراند، از سال 1359، مربیگری بسکتبال را شروع کرد و طی سال‌های 1359 تا 1362، در مقاطع آموزشی به گروه‌های مختلف سنی در کرمانشاه تمرین می‌داد. سپس در تیم‌های آموزش و پرورش منطقۀ 7 تهران، شروع به کار کرد و از سال 1362 به مدت 7 سال تیم منطقۀ 7، به عنوان تیم اول در مسابقات بسکتبال آموزشگاههای تهران بود.
از سال 1362 تا سال 1378 در سالن استقلال شرق (رسالت) تهران، تیم چکاد (در همه رده‌های سنی) را بنیانگذاری کرد که از تیم‌های فعال و صاحب عناوین متعدد در بسکتبال بود.
با تیم بسکتبال مقاومت، به مدت دو سال در کشور و مسابقات باشگاههای تهران به مقام قهرمانی رسید. تیم مقاومت به همراه تیم دماوند با مربیگری ناهید ادیب‌پور، تیم‌هایی بودند که در یک سال در لیگ ایران و مسابقات باشگاههای تهران قهرمان شدند.
فعالیت‌های فرانک طیاری در سال 1364، با مربیگری در کانون‌های منطقه 4 آموزش و پرورش ادامه یافت و تا سال 1370 ادامه داشت. وی با تیم‌های مینی بسکتبال این منطقه در استان قهرمان شد.
تحصیلات دانشگاهی و در ادامه اشتیاق طیاری به انجام کارهای آکادمیک در بسکتبال سبب شد تا همچنان اولویت‌اش کار با تیم‌های دانشگاهی باشد. به همین دلیل از سال 1372 تاکنون مربی تیم دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز است.

وی مربی دانشگاهی تیم‌های اعزامی به صربستان و چهار بار اعزام به بلژیک، در 6 دوره مسابقات بسکتبال نیمه رسمی دانشجویان بین دانشگاهی جهان بود که سه بار مقام اول، یک دومی و یک مقام سومی از این رقابت‌ها دارد.

در سال 1378 برای یک دورۀ طولانی، مربیگری در تیم ملی و تیم‌های جوانان و امید ایران را تجربه کرد. چندین دوره مربی تیم‌های بسکتبال نوجوانان و جوانان ایران بود که در زمان ممنوعیت بازی ایران توسط فدراسیون جهانی بسکتبال، کارش را با این تیم‌ها در چند تورنمنت داخلی به پایان رساند. وی هدایت تیم جوانان ایران مقابل تیم گلوبال اسپورت آمریکا را در سال 1380 عهده‌دار بود.

طیاری یکی از نفراتی بود که در سال 1395 به عنوان مربی، تیم بسکتبال سه نفره دانشگاه آزاد را در تورنمنت سه نفره ترکمنستان همراهی کرد. این تیم مبدأ حرکت و پایداری بسکتبال سه نفره دختران ایران در سال‌های بعد شد.
بعد از مسافرت تیم سه نفره دانشگاه آزاد به عشق‌آباد با وجود نتایج خوب این تیم در کلیت فضای بسکتبال بانوان ایران، اما اعضای آن تا آستانۀ محرومیت پیش رفتند.
در روز دوم آذر 1395، اعضای تیم به اتفاق فرانک طیاری در نشستی با حضور مسئولان وزارت ورزش و جوانان و رئیس و دبیر فدراسیون بسکتبال پس از عذرخواهی، اعلام کردند این سفر بدون مشورت و هماهنگی با فدراسیون انجام شده است.
با این حال سفر دختران به عشق‌آباد در آبان همان سال، از سوی کاربران صفحات اجتماعی، توجه زیادی را به بسکتبال دختران سوق داد که مبنای حرکت‌های بعدی شد. در همین راستا وزارت ورزش و جوانان در ادامۀ پیگیری کشورها برای رفع ممنوعیت پوشش سر، توسط علی توفیق دبیر وقت فدراسیون، به فدراسیون جهانی نامه نوشت.
در بازی نمادین دختران با حضور نماینده فیبا فرانک طیاری روی نیمکت گاز مقابل کوشاسپهرسبلان نشست. (24 فروردین 1396).

به دنبال مجوز پوشش سر توسط فیبا، در اردیبهشت ماه سال 1396، یک سال بعد فرانک طیاری مربی تیم سه نفره ایران در مسابقات 2018 چین بود. وی همزمان با فعالیت در رده‌های ملی، هرگز از فعالیت در تیم‌های باشگاهی غافل نشد.

حدفاصل سال‌های 1379 تا 1389، سرمربی تیم بسکتبال نفت تهران در سوپرلیگ زنان بود و همواره در جمع چهار تیم برتر مسابقات قرار داشت. فرانک طیاری از سال 1390، سرمربی تیم بسکتبال گاز تهران است. وی با این تیم در سال 1394 قهرمان سوپرلیگ ایران شد. طیاری در پایان لیگ 96 در جشنواره «سبد طلایی» به عنوان بهترین مربی معرفی شد.

منبع «داستان یک قرن» نوشته افشین رضاپور