بسکتبالیست‌های دختر ایرانی در غرب آسیا قهرمان شدند و به رقابت‌های نهایی دسته دو آسیا راه پیدا کردند.
یک جام نمادین.
رویداد وابا (فدراسیون منطقه‌ای فیبا)، وقتی که دید تعداد تیم‌های متقاضی به دسته دو آسیا بیشتر از دوره‌های قبلی شده است، برای نخستین بار مسابقات غرب آسیا را با ۴ تیم ایران، لبنان، اردن و سوریه برگزار کرد.
سهمیه‌های دسته دو بین نقاط مختلف آسیا توزیع شده‌اند.
غرب آسیا یک سهمیه.
در مجموع ۸ تیم جمع می‌شوند تا کاپ آسیا دسته دو را برگزار کنند.
چرا صعود به دسته دو «تاریخ‌سازی» نیست؟
در سال ۲۰۲۲، تیم نوجوانان ایران تا پای صعود از دسته دو به یک پیش رفت اما به فیلیپین باخت و شانس صعود را از دست داد.
این نتیجه، مهم‌ترین نتیجه در این رده سنی است. نمی‌شود که در دوره بعدی از غرب آسیا به دسته دو صعود کرد و گفت «تاریخ‌سازی»!
این بازی با افکار عمومی است که در رقابت‌های تیم ملی بزرگسالان نیز تکرار شده است.
تیم از غرب آسیا صعود کرد گفتند قهرمان شدیم در واقع به دسته دو کاپ آسیا صعود کردند.
سه ماه بعد تیم ملی از صعود به دسته یک بازماند اما به نام «نایب قهرمان» آسیا تمام کردند و پرده و بنر چسباندند و پیام تبریک فرستادند!
تیم ملی همین شرایط را دو سال پیش در کاپ آسیا دسته دو داشت و بعد از باخت به اندونزی به دسته یک صعود نکرد.
مسأله‌ای که الان در فدراسیون بسکتبال وارد فاز تازه آن شده‌ایم، حجمی از جشن پوچی و ژست در سقوط مطلق بسکتبال است.
با عوامفریبی و دروغ.
یک جا مانده و رو به عقب رفته‌ایم، ادعای پیشروی داریم.
از ۱۳۹۶ با سه دوره حضور در کاپ آسیا همین جا هستیم که قبلاً بودیم. اتفاقی نیفتاده به جز بسکتبال تصنعی که مدام در حال عبارت‌سازی و تاریخ‌سازی‌های جعلی و بی‌اساس است.
شاید تعجب کنید چرا وزیر ورزش و جوانان صعود یک تیم به دسته دو را تبریک گفت!
اشتباه نکنید!
پیام وزیر پاسخی به احساسات و عواطف و اینکه مشوق بچه‌ها باشد ارسال شده است. اما کارکرد دیگر و اصلی این پیام، اوضاع ایران بعد از جنگ ۱۲ روزه و در راستای تقویت روحیه ملی از طریق رخدادهای ورزشی در برنامه‌های سیاسی و نظامی دولت است.
کاری که مشابه‌اش را نه به صورت پیام تبریک اما در پوشش حماسی وزارت ورزش و بازتاب خبر پنجمی دختران هندبال ایران در آسیا یا سایر موارد دیده بودیم.
این روزها با مشکلات بی‌برقی و بی‌آبی و بحران انرژی و … از زبان دولتمردان حرف‌های نویدبخش می‌شنویم.
ورزش که جای خود دارد به خصوص بحث دختران که در فضای اجتماعی امروز، رویکردی نو و اقبال عمومی ویژه‌ای دارد و از جامعه پاسخ‌های مثبت می‌گیرد اما دقت کنیم ورزش جورکش مشکلات سایر بخش‌ها نیست.
صحبت از روحیه ملی و هویت ملی خوب است تا زمانی که بسکتبال به مثابه‌ی بسکتبال و برای بسکتبال دیده شود نه اینکه بسکتبال را به عنوان ابزاری در خدمت هدف‌های دیگر دربیاوریم.
از طرفی ایجاد توقعات از جریاناتی که مبتنی بر واقعیت نیست یا جعل تاریخ از طریق رویدادسازی است، تبعات سنگینی در آینده دارد. چه بسا تاکنون داشته و بسکتبال در ورطه‌ی سقوط و ناکامی است و فقط ژست فاتحانه دارد. روی این اصل در ارسال پیام دقت کنیم.
خدشه‌دار نکردن «فضیلت تبریک» به نگه داشتن اندازه در کارها و برنامه‌هاست.
بیاییم در انبوهی از دروغ‌پرداری‌ها و ریا و فریبکاری در بسکتبال، «فضیلت تبریک» را زیر سوال نبریم و آن را تا مؤفقیت‌های بزرگ و تاریخ‌ساز بسکتبال ایران، «محفوظ» و «محترم» بشماریم.
Responses