واسو، وسلین، دیگران و معجونی به نام «کمک به بسکتبال پایه»

آمدنِ وسلین ماتیچ از نسخه‌های وطنی به ویژه نسخه‌های تکراری نامؤفق بهتر است. هر چند این پیام را هم دارد که فدراسیون بسکتبال چهار سال در مربیگری پایه «آب در هاون» کوبید.

مربیان پایه فدراسیون بسکتبال، بعد از شکست‌های متوالی، یا به «سرپرستی» تیم ملی نائل آمدند و یا؛ با ترفیع درجه «مشاور فنی» بانوان شدند. یکی هم «یلی بود در سیستان» که بین بسکتبال پایه و سه‌نفره رفت و آمد بی‌حاصلی کرد و ظاهراً بیکار شده اما بزودی یک تیم دیگری برایش دست و پا می‌کنند. هر چند در اصل ماجرا فرقی نکرد چون فقط باختند و بخشی از آمار 46 ناکامی طی 45 ماه شدند.

این شد که با این نسخه‌های تکراری باید پناه برد به مربیان خارجی‌ای که 15 سال آزگار در جای جای آسیا نان همان قهرمانی با تیم ملی بسکتبال خودمان را خوردند و دست از پا درازتر به عنوان «کمک به پایه» برگشتند.

فدراسیون نمی‌داند مربیانی را که می‌آورد دقیقاً چه عنوانی به آنها بدهد. واسو میلوویچ را گفتند مربی تیم‌ها پایه است. همزمان مسئول طرح استعدادیابی و بعد چهار تا کلینیک برایش گذاشتند. طفلی از فرط فشار کارهایی که به او سپردند یک روز به حالت غش در سالن افتاد و برایش آب قند آوردند!
در مورد بقیه مربیان خارجی همین ترکیب تکرار شد «کمک به بسکتبال پایه».

وسلین ماتیچ را گفتند «مربی و سوپروایزر تیم‌های پایه». پریروز خبر دادند «سرمربی تیم زیر 18 ساله‌ها»!

طی این سه سال 4 مربی خارجی به اسم کمک به پایه‌ها آمدند و رفتند و ماتیچ پنجمین نفر آنهاست. دوست داشتم از وضعیت اینجنت‌های این چند خارجی مطلع شوم که نشد اما فهمیدم که مربی خارجی برای ایجاد سیستم آموزشی نمی‌آید. حضورشان کوتاه‌مدت است و سیستم پایش و ارزیابی وجود ندارد.

وقتی هیچ‌کس نمی‌پرسد مربی خارجی قبلی چه کرد… خروجی‌اش چه بود؟ … هیچ‌کس هم پاسخگو نیست… عنوانش چه فرقی می‌کند؟… معجونی از مربی و سوپروایزر تیم‌های پایه یا مسئول استعدادیابی و سرمربی و یاری‌رسان پایه!
در حالی که نکته نه در استعداد است، نه در کمک به پایه‌ها … نه نسخه‌های نامؤفق وطنی … بلکه بسکتبال از ضعف مدیریتی ضربه خورده است.
اگر قرار بود روی این عناوین و عملکردها ارزیابی صورت بگیرد که تکرار این الگو، غیرممکن بود.