دیالوگ
دختر آمریکایی بسکتبال، در آینه فرهنگ ایرانی
به گزارش خانه بسکتبال ایران؛ شوماری هریس بازیکن ۲۵ ساله آمریکایی، طبق قراردادی که به تازگی با تیم بسکتبال نارسینای تهران بسته، در پست گارد راس بازی می‌کند.
او فعالیتش در این رشته ورزشی را از شش سالگی شروع کرده و سابقه بازی در لیگ‌های آمریکا، السالوادور و یونان را در کارنامه اش دارد.
هریس درباره دلایل حضورش در بسکتبال بانوان باشگاههای ایران می‌گوید:
«مدت زیادی است در تیم‌های مختلف به‌صورت حرفهای بسکتبال بازی می‌کنم. زمانی که برای یکی از اردو‌ها در کمپ بودیم، فردی درخواست جذب بازیکن توسط یک تیم ایرانی را مطرح کرد.
او ضمن توضیح درباره مبلغ قرارداد و شرایط زندگی در ایران نظرم را پرسید و از آن‌جایی که به جز رعایت حجاب تفاوتی با سایر قراردادهایم نداشت، قبول کردم».
خلاصه‌ای از حرفهای هریس را می‌خوانید:
« حضورم به‌عنوان یک آمریکایی در ایران برای همه تعجب‌آور بود. زمانی‌که در فرودگاه بودم، مسئولان فرودگاه چندین بار گذرنامه ام را بررسی کردند و از هم می‌پرسیدند واقعا یک آمریکایی اینجا چه‌کار می‌کند؟
زمانی‌که برای‌شان توضیح دادم که یک بسکتبالیست حرفهای هستم و برای بازی در تیم نارسینا به تهران آمدم.
از حضورم هیجان‌زده شدند و درباره پستی که در تیم دارم و همچنین کیفیت بازی‌ام، سوال کردند».
«پدر و مادرم در همه مراحل زندگی، من را برای ریسک‌هایی که لازم است در مسیر پیشرفتم داشته باشم، ترغیبم می‌کنند. آن‌ها موافق حضورم در ایران بودند و سعی کردند تا راه را برایم هموارتر کنند».
«من در رقابت‌های سخت و مهمی شرکت داشته‌ام مثل لیگ بسکتبال آمریکا که نسبت به سایر کشور‌ها قوی‌تر عمل کرده است، اما در کل با توجه به تجربیاتی که در طول زندگی حرفهای خود داشته‌ام، بسکتبال ایران را قوی نمی‌بینم.
فکر می‌کنم چیزی که در بازی بسکتبال ایران قابل توجه است، ضریب هوشی بازیکنان است، اما تعداد دخترانی که مهارت بالایی در بازی دارند، نسبت به کل اعضای تیم کم است و در مجموع برای رسیدن به جایگاه بهتر باید بیشتر تلاش کنند و مهارت‌های جدید یاد بگیرند».
«درهتل هستم، افرادی که من را می‌بینند انگار یک موجود عجیب و غریب دیده باشند! با تعجب و چشم‌های گرد شده به من زل می‌زنند. البته من حالا فهمیدم که این رفتار‌ها از سر کنجکاوی است که برایم جالب است. آن‌ها می‌خواهند با من حرف بزنند و بیشتر راجع به حضورم در ایران بدانند».
«از امتحان کردن کباب راضی بودم، اما مدال خوشمزه‌ترین غذا را به فسنجان می‌دهم و عاشق آن شدم».
منبع: روزنامه خراسان