یک قهرمانی دیگر خارج از رویکرد غالب سنتی مربیگری در بسکتبال ایران / فهرست کوتاه بدون تقاضا
شهرداری گرگان از پنجره‌ی قهرمانی شروع به نگاه کردن به فصل آینده کرد.
بازی‌های فصل بعد لیگ برتر بسکتبال و سوپرلیگ غرب آسیا، در برنامه‌های قهرمان جای دارند.
تا آن موقع؛
در یک گفتگوی رادیویی مجری پرسید: آیا سرمربی تیم را برای فصل بعدی حفظ می‌کنید؟ شهردار گرگان گفت؛ تمام سعی‌مان را می‌کنیم تا ابزار و امکانات متناسب با خواسته‌های سرمربی‌مان را فراهم کنیم بنابراین صالح مخدومی را حفظ خواهیم کرد.
من فهرستی از نام‌های مربیانی را آماده کرده‌ام که تاکنون برخلاف سنت مربیگری بسکتبال در ایران قهرمان شده‌اند.
صالح یکی از میان این گروه است.
محسن صادق‌زاده.
شاید تعجب کنید چون او با تیم فولاد ماهان اصفهان قهرمان ایران نشده بود اما در جام باشگاههای ۲۰۱۳ آسیا قهرمان شد. همینطور با ذوب‌آهن در اوج اواخر دهه‌ی ۷۰. حتی به عنوان بازیکن / مربی. محسن به سمت کار اجرایی در هیئت بسکتبال استان اصفهان رفت و سپس به آمریکا مهاجرت کرد.
حماد سامری. قهرمانی در سال ۱۳۹۷ با تیم نفت آبادان. پس از ذوب آهن، پتروشیمی بندرامام و شهرداری تبریز، تیم آبادانی دیگر تیم شهرستانی بود که قهرمانی در تاریخ لیگ‌های بسکتبال ایران را تجربه کرد.
او به عنوان یک سرمربی بومی نشان داد قدرت و استعداد بیشتری دارد از آنچه که قانون بدون استفاده از بازیکن خارجی توسط نفت، در مقایسه با سایر رقبا محدودش کرده است.
حمیدرضا کلاسنگیانی. باورش سخت نیست نگاهی که امروز در قهرمانی‌های شهرداری گرگان وجود دارد، از یک نایب قهرمانی آغاز شد که کلاسنگیانی هدایت شهرداری را برعهده داشت. او در سال ۱۳۹۷، با پری پتی، رویکرد قهرمانی‌های شهرداری در لیگ برتر بسکتبال را پایه‌گذازی کرد.
شاید چنانچه در سال‌های بعد فرصتی برای او نیز فراهم می‌شد، نامش در فهرست قهرمانان قرار می‌گرفت. حمید هم به جای کار مربیگری به سمت کار اجرایی رفت و اینک رئیس هیئت بسکتبال استان گلستان است.
علی آرزومندی به یک کاندیدای اصلی تیم‌های مهرام و کاله تبدیل شد وقتی که در نظم‌آوران نتیجه گرفت.
در کاله بهتر از مهرام اما وارد فهرست قهرمانان نشد. در حالی که دوران مربیگری او آن طور که بعد از نایب قهرمانی برنامه‌ریزی شده بود پیش نرفت، کارش را از دست داد و هنوز برنگشته است.
صالح مخدومی برای تماشاگران گرگانی مربی‌ای بود که با او حرکت رو به جلو را تماشا کردند.
در ۷ مسابقه‌ی نیمه‌نهایی و فینال یک بار باخت اما در ۶ مسابقه پیاپی کاری که انجام داد «برنده شدن» بود.
در ساختار مربیگری بسکتبال ایران با عادت به «نام‌ها در سنت مربیگری»، تقاضای زیادی برای مربیان جدیدتر وجود ندارد. مربیانی مثل #جواد_رحمتی‌پور یا #علی_توفیق، همچنین خیلی‌های دیگر تا امروز می‌توانستند در این فهرست کوتاه، کمی بیش از ۲۰ سال سنت مربیگری جای داشته باشند.
تنگناهای سرمایه‌گذاری با تعداد تیم‌های بیشتر، نبود فرصت برابر، و رویکرد غالب سنتی استفاده از یک گروه خاص از مربیان، از عمده‌ترین موانع تقاضاها و کوتاه‌تر شدن فهرست مربیگری با سایر مربیان بوده است.
بحث مربیان بومی / غیربومی ندارم چون در بسکتبال به اصطلاح حرفه‌ای ایران، «قطعیت قهرمانی با مربی بومی» وجود ندارد و همواره باید در راه قهرمانی متغیرهای پرشماری را در نظر گرفت اما با وجود این، رویکرد توسعه‌ای و قهرمانی بسکتبال در شهرستان‌ها همیشه قابل تمجید و ستایش است.