از بالای سبد, تیتر اصلی
بسکتبال سه‌نفره، بازی‌ترین «بازی» دنیاست (این مطلب را یا تا پایانش بخوانید یا اصلاً نخوانید)
سایت خانه بسکتبال ایران؛ بازی‌های سه نفره در گراتس اتریش یا در دبرسن مجارستان، رقابت‌هایی با ماهیت «بازی» هستند که در آن هر سطحی از تکنیک انتظار دارید، می‌بینید.
به لحاظ زیبایی شنایی، محل برگزاری بازی‌های مجارستان در منطقه‌ای با بناهای بسیار زیبای شهر دبرسن واقع شده که زیبایی‌های بصری را دو چندان کرده است.
اصلى‌ترين ويژگى‌های سه‌نفره؛
- شادابى، هوشمندى و هيجان از غیرقابل پیش بینی بودن «بازی» است.
- یک نیمه‌ی زمین بسکتبال یا یک جغرافیای کوچک و ملیت‌های مختلف.
- همه، خلاقیت‌های خود را بروز می‌دهند و بر شادابی بازی اضافه می‌کنند.
«لذت در بازی».
خلاقیت و تأکید بر جنبه‌ی بازی در حساس‌ترین لحظات مسابقه منجر به یک حرکت کنترل شده یا شوت متمرکز می‌شود.
بازی بیشتر تیم‌ها در اتریش یا مجارستان جبران کمبودهای ناشی از 40 سال محدودیت‌ها و محرومیت‌های دختران ایرانی نیست که یک شبه جبران شود.
نارسایی‌ها و سرخوردگی‌های اجتماعی را هم نمی‌توان ظرف چند روز با اقامت یک تیم در یک کشور جبران کرد.
ساختارها و نهادهای اجتماعی و دیگر نهادهای مرتبط هرگز به وظایف خود در «بازی» و «نشاط اجتماعی» عمل نکردند اما در بزنگاه رقابت، منتظر نخستین برد یا اولین مؤفقیت در عملکرد فردی هستند تا دوباره داستان «دختر محجبه‌ی ایرانی» را سرهم کنند.
در ورزش ایران، «بازی» به دلایل بازی سیاسی مسئولان و کج فهمی و کج‌اندیشی در بکارگیری نیروی متخصص، مفهوم واقعی خود را از دست داده است و ورزشکار به شیوه‌ی دوران جنگ سرد باید عقیده یا مرامی را تبلیغ کند، در غیر این صورت جایگاهی ندارد.
برنده شدن یعنی تبلیغ ایدئولوژی و بازنده شدن یعنی فراموشی و پنهان‌کاری مبادا به تریج قبای کسی بربخورد.
این نگرش‌ها، زیبایی و شادابی بازی را از چهره ورزشکاران ایرانی به ویژه دختران در همین بازی‌های سه نفره، زدوده است.
ذهن ورزشکار ایرانی درگیر بازی‌های پشت پرده‌ای است که با بی تدبیری مسئولان ورزش و بسکتبال و توسط ساختارهای رسمی پدیدار شده و «قاعده‌ی بازی» را از بین برده است.
ما هنوز نمی‌دانیم چطور باید «بازی» کنیم.
نیمه‌ی زمین بسکتبال برای ما بزرگتر و گسترده‌تر از حد معمولی خود می‌شود. تمرکز نداریم و اغلب ناراضی و اندوهگینیم.
بسکتبال سه‌نفره، بازی‌ترین «بازی» دنیاست اما نه برای ما که از ساختارها و نهادهای رسمی و مسئولان بی کفایت این رسم ناخوشایند به ما منتقل شده و هنوز یاد نگرفتیم «درون زمین» بازی کنیم.